داروی التهاب گوش چیست
داروی التهاب گوش چیست
التهاب گوش ,التهاب گوش داخلی,التهاب گوش میانی,التهاب گوش میانی در بزرگسالان,التهاب گوش میانی سرگیجه,التهاب گوش در کودکان,التهاب گوش نوزاد,التهاب گوش کودکان,التهاب گوش چیست,التهاب گوشه چشم,التهاب گوش داخلی درمان,التهاب گوش داخلی چیست,التهاب گوش داخلی و سرگیجه,التهاب گوش داخلی
توضیحاتی در مورد التهاب گوش
التهاب گوش یا عفونت گوش که به نام اوتیت (Otitis) شناخته می‌شود، یکی از بیماریهای شایع گوش است. در صورت درگیری گوش میانی ما بیماری را التهاب گوش میانی و در صورت درگیری گوش خارجی (لاله گوش و کانال خارجی شنوایی) ما آن را التهاب گوش بیرونی می‌نامیم.
درمان التهاب گوش
هر چند ممکن است عامل بیماری ویروسی باشد ولی در اوتیت مدیای حاد لازم است قبل از این که پردهٔ صماخ پاره شود، پزشک آنتی‌بیوتیک مناسب را برای مریض تجویز کند. معمولاً به مدت ۱۰روز آنتی بیوتیک مانند آموکسی‌سیلین، کوتریموکسازول، اریترومایسین، کوآموکسی کلاو و سفالوسپورین‌های خوراکی مانند سفیکسیم تجویزمی شود.درد و تب را با استامینوفن یا ایبوپروفن کنترل می‌کنیم. اگر چرک گوش میانی ادامه داشته باشد، پرده صماخ فرصت ترمیم و بسته شدن را پیدا نمی‌کند و در نتیجه فرد دچار عفونت مزمن گوش میانی می‌شود. استفاده از مسکن نخستین درمان عفونت گوش است. پزشک وضعیت کودک و احتمال مواجهه با عوارض عفونت را ارزیابی می‌کند. کودک پس از معاینه اولیه باید جهت بررسی استمرار عفونت و وجود مایع پشت پرده گوش (عفونت گوش داخلی منتشره) یا تکرار عفونت تحت نظر باشد. حتی اگر فرزندتان سرحال به نظر می‌رسد، باید او را به ویژه در صورت خردسال بودن ظرف ۴ هفته مجدداً به نزد پزشک ببرید. آنتی بیوتیک ممکن است پزشک آنتی بیوتیک برای کودک تجویز کند، اما عفونت گوش غالباً بدون مصرف آنتی‌بیوتیک بهتر می‌شود. بنابراین از مصرف خودسرانه دارو بپرهیزید و حتماً با پزشک مشورت کنید. استفاده از آنتی بیوتیک به سن کودک و شدت عفونت بستگی دارد. اگر ایمپلنت حلزونی در گوش کودک وجود داشته باشد، پزشک احتمالاً آنتی بیوتیک تجویز می‌کند، چون احتمال بروز عوارض جدی عفونت گوش، مانند مننژیت باکتریایی، در میان کودکان دارای ایمپلنت حلزونی بالاتر از بقیه کودکان است.
التهاب گوش
التهاب ایجاد شده به دنبال عفونت در مجرای گوش باعث ایجاد درد می شود، بنابراین درد از علایم شایع این بیماری می باشد. خروج ترشحات به دنبال التهاب زیاد از دیگر علایم شایع است. از علایم دیگر می توان به قرمزی مجرا و اطراف لاله گوش اشاره کرد. در بعضی از موارد که شدت بیماری بیشتر است ممکن است غدد لنفاوی اطراف گوش هم متورم شوند و درد از ناحیه لاله و مجرای گوش فراتر رفته و در نیمه سر هم درد ایجاد کند. شدت درد بسته به شدت بیماری می تواند زیادتر شود. افزایش تورم می تواند باعث بسته شدن مجرای گوش به طور نسبی یا به طور کامل شده که در آن موقع بیمار به طور معمول کاهش شنوایی پیدا می کند. این کاهش شنوایی از نوع انتقالی است، یعنی عصب گوش سالم می باشد، ولی انتقال صوت از فضا به گوش داخلی دچار مشکل می شود. قابل ذکر است که این التهاب و عفونت در خیلی از مواقع بدون هیچ علت خاصی اتفاق می افتد.
درمان التهاب گوش خارجی
برای درمان از قطره آنتی بیوتیک گوشی مانند قطره سیپروفلوکساسین یا قطره پلی میکسین استفاده می‌شود، در موارد شدید آنتی بیوتیک خوراکی هم به درمان افزوده می‌شود .علاوه بر آن محیط گوش باید اسیدی شود تا میکروارگانیسم نتواند رشد کند که برای این کار از قطره اسید استیک یک تا دو درصد یا قطره بوریک اسید در الکل استفاده می‌شود. در موارد شدیدتر از مکش ترشحات و مش استفاده می‌کنیم. خشک نگهداشتن محیط و استفاده از قطره کورتیکواستروئیدی در موارد قارچی و حساسیت کاربرد دارد.
سردرد ناشی از التهاب گوش
گوش درد از مهم ترین علایم این دو بیماری است. در هر دو، شنوایی ممکن است کم شود؛ در هر دو، طول دوره ی گوش درد کوتاه می باشد و در نتیجه ممکن است پزشک و بیمار را به شک بیاندازد و ایجاد مشکل کند. تفاوت های التهاب گوش خارجی با التهاب گوش میانی: با وجود تشابه علایم این دو بیماری، درمان و برخورد با این دو بیماری، متفاوت می باشد. در التهاب گوش میانی، تجویز آنتی بیوتیک سیستمیک ضروری است و حتما باید بیمار درمان سیستمیک یا خوراکی یا تزریقی بگیرد، ولی در التهاب گوش خارجی، اصولا نیازی به درمان با آنتی بیوتیک سیستمیک نیست و به طور معمول سیر بیماری در التهاب گوش خارجی بهتر از التهاب گوش میانی می باشد. از عوامل مهم افتراق این دو بیماری، فصل ابتلا به آن بیماری می باشد. التهاب گوش میانی به طور معمول در زمستان و فصل سرما بیشتر می باشد، ولی التهاب گوش خارجی در فصل گرما شیوع بیشتری دارد. کسانی که مبتلا به التهاب گوش میانی می شوند به طور معمول تب دارند، ولی در التهاب گوش خارجی به طور معمول تب وجود نداد، به عبارتی تب در التهاب گوش میانی شایع تر از گوش خارجی می باشد. در التهاب گوش میانی، در معاینه پرده صماخ توسط پزشک، هیچ گونه علایمی مشاهده نمی شود، ولی در التهاب گوش خارجی، پرده صماخ به طور معمول خوب است و در معاینه مجرای گوش، به طور معمول علایم عفونت نشان داده می شود. در کسانی که التهاب گوش میانی دارند، دستکاری و حرکت دادن لاله گوش درد را زیاد یا کم نمی کند، ولی در کسانی که التهاب گوش خارجی دارند، هر گونه حرکت دادن و دستکاری در مجرای گوش، باعث ایجاد درد می شود.
علائم التهاب گوش
گوش درد عارضه‌ای متداول است اما همواره بروز نمی‌یابد و نتیجه ملتهب شدن و آسیب دیدن پرده گوش است. شنوایی به مدت چند روز کاهش می‌یابد. تب یا بالا رفتن دمای بدن متداول است. کودکان احساس کسالت یا حالت تهوع دارند. نوزادان داغ و تحریک‌پذیر می‌شوند. احتمال عفونت گوش نوزاد داغ و گریان بالا است. گاهی پرده صماخ گوش پاره می‌شود و درد با خارج شدن مایع (مخاط) عفونی ناگهان تسکین می‌یابد. در این شرایط گوش تا چند روز ترشح دارد. اکثر پارگی‌ها و سوراخ‌ها کوچک است و چند هفته پس از بین رفتن عفونت التیام می‌یابد.
علائم التهاب گوش میانی
عامل بیماری‌زا استرپتوکوکوس پنومونی (۳۵٪)، پاتوژن باکتریایی غالب است. پاتوژن‌های رده دوم و سوم به ترتیب عبارتند از هموفیلوس آنفولانزا (۲۵٪) و موراکسلا کاتارالیس.
درمان خانگی التهاب گوش
بارها از خواص ضد میکروبی و ضد عفونی کننده سیر شنیده ایم اما جالب است بدانید که از سیر می توانید برای درمان خانگی عفونت گوش استفاده کنید. سیر علاوه بر خاصیت ضد التهاب و آنتی اکسیدانی که دارد در رفع عفونت و همچنین درد گوش بسیار موثر است. برای اینکار ابتدا یک حبه کوچک سیر را کاملا بکوبید سپس آن را با روغنی که از قبل داغ شده است مخلوط کنید, بعد از سرد شدن روغنی که سیر له شده در آن است, می توانید مقداری از آن را در گوشتان بچکانید دقت کنید که چند قطره کافیست و روغن حتما سرد شده باشد. استفاده از روغن داغ عفونت را تشدید کرده و به پرده گوش آسیب جدی می زند.
التهاب گوش میانی
اصلی‌ترین عامل ابتلا به عفونت گوش میانی، اختلال عملکرد شیپور استاش است. وظایف شیپور استاش عبارتند از: محافظت از گوش در برابر ورود میکروب‌ها تخلیه ترشحات گوش میانی متعادل سازی فشار هوا بین فضای گوش میانی و نازوفارنکس شیپور استاش در کودکان کوتاه (تقریباً ۱۸ سانتی متر) و افقی (زاویه ۱۰ درجه نسبت به افق) بوده و از بافت غضروفی نرم تشکیل شده‌است در حالی که شیپور استاش بزرگسالان مایل (عمودی تر از کودکان، با زاویه ۴۵ درجه نسبت به سطح افق) است. این شکل قرارگیری در بزرگسالان، محافظت بیشتری از گوش میانی فراهم می‌کند اما افقی قرار گرفتن آن در کودکان، موجب می‌شود تا باکتری‌های موجود در نازوفارنکس، به آسانی وارد فضای گوش میانی شوند. شایعترین عوامل عفونی ابتلا به عفونت گوش میانی عبارتند از: استرپتوکوکوس پنومونیا هموفیلوس آنفلوآنزا موراکسلا کاتارالیس
التهاب گوش داخلی
شایعترین بیماریهای گوش داخلی که موجب سرگیجه می‌شود عفونت ویروسی مایع گوش داخلی است که در فصل پاییز و زمستان بیشتر اتفاق می‌افتد. ویروس به مایع داخل گوش حمله می‌کند، گوش داخلی دچار التهاب شده و فرد احساس سرگیجه می‌کند. عضو کمیته علمی انجمن ام‌اس گفت: این سرگیجه حاد و ناگهانی بوده و معمولاً با احساس تهوع و استفراغ همراه است و به محض اینکه فرد کوچکترین حرکتی به سرش می‌دهد دچار سرگیجه شدید می‌شود، به نحوی که قادر به حرکت نیست، ممکن است این وضعیت موجب شود فرد استفراغ مکرر پیدا کند و چند ساعت یا یکی دو روز نیز ادامه یابد. این حالت به تدریج و آرام آرام بهتر می‌شود اگر چه ممکن است تا هفته‌ها و ماه‌ها نیز طول بکشد.
التهاب گوش خارجی
در التهاب گوش خارجی حرکات لاله گوش دردناک است و گاه خارش گوش داریم. علت این بیماری ممکن است عفونت، درماتیت یا هر دو باشد. این بیماری بعد از استخر نیز مشاهده می‌شود. باکتریها و قارچها علت شایع این بیماری هستند. در معاینه لاله گوش ممکن است متورم و کانال گوش تنگ باشد و دبری‌هایی درون کانال دیده می‌شود. در التهاب گوش خارجی حرکات لاله گوش دردناک است و گاه خارش گوش داریم. علت این بیماری ممکن است عفونت، درماتیت یا هر دو باشد. این بیماری بعد از استخر نیز مشاهده می‌شود. باکتریها و قارچها علت شایع این بیماری هستند. در معاینه لاله گوش ممکن است متورم و کانال گوش تنگ باشد و دبری‌هایی درون کانال دیده می‌شود. برای درمان از قطره آنتی بیوتیک گوشی استفاده می‌شود، در موارد شدید آنتی بیوتیک خوراکی هم به درمان افزوده می‌شود .علاوه بر آن محیط گوش باید اسیدی شود تا میکروارگانیسم نتواند رشد کند که برای این کار از قطره اسید استیک یک تا دو درصد یا قطره بوریک اسید در الکل استفاده می‌شود. در موارد شدیدتر از مکش ترشحات و مش استفاده می‌کنیم. خشک نگهداشتن محیط و استفاده از قطره کورتون در موارد قارچی و حساسیت کاربرد دارد.
التهاب گوش میانی در بزرگسالان
التهاب گوش میانی (Otitis Media): در نوزادان و کودکان بیشتر دیده می‌شود. حدود ۱۰درصد اطفال زیر ۵ سال در یک سال دچار گوش‌درد خواهند شد.این بیماری به‌دنبال عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی بروز می‌کند، عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی باعث اختلال عملکرد شیپور استاش می‌شود و عفونت از طریق شیپور استاش بطرف گوش میانی پیشرفت می‌کند و باعث ایجاد بیماری التهاب گوش میانی می‌گردد. التهاب گوش میانی به سه صورت دیده می‌شود : التهاب حاد، مزمن، و ترشح‌دار. کودکان بزرگتر از گوش‌درد شاکی هستند. ممکن است علائم عفونت تنفسی فوقانی همراه را داشته یا نداشته باشد. در کودکان کوچکتر و نوزادان، والدین بیمار می‌گویند که فرزندشان بی‌قرار و بی خواب شده‌است، همراه با تب یا بدون آن احتمالاً نوزاد گوشش را می‌مالد و فشار می‌دهد. پرده صماخ (تمپان) ملتهب است و ممکنست تورم (بالژینگ) پیدا کرده باشد. پرده ممکنست کدر یا مات (اپک) بوده کاهش تحرک پرده در پنوماتیک اتوسکوپی داشته باشیم. اوتیت مدیا ممکنست همراه با ترشح چرک (اتوره) باشد یا نباشد.
التهاب گوش میانی سرگیجه
طبق آمارهای موجود، میزان مراجعه به پزشکان برای تشخیص عفونت گوش، از ۱۰ میلیون ویزیت در سال ۱۹۷۵به ۲۵ میلیون ویزیت در سال ۱۹۹۰ میلادی افزایش یافته‌است. علت این افزایش را علاوه بر پیشرفت تکنیک‌های تشخیصی، به افزایش شیوع این بیماری نیز نسبت می‌دهند. بیشترین میزان مراجعه به پزشکان، مربوط به کودکان زیر ۲ سال است. از آنجایی که این بیماری عموماً در سنین بسیار پایین رخ می‌دهد، بنابراین معمولاً والدین اولین کسانی هستند که از وجود آن نگران می‌شوند. البته به دلیل علایم متغیری که در این بیماری دیده می‌شود، برخی اوقات شناسایی آن توسط والدین دشوار است. کودکانی که قادر به تکلم نیستند، دایماً بی قراری کرده و نمی‌توانند محل وجود درد را نشان دهند. به نظر می‌رسد که ۲۵ الی ۴۰ درصد تمامی عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی(URI) در کودکان زیر ۳ سال، مرتبط با اتیت میانی حاد باشد. برخی والدین تصور می‌کنند که “کشیدن گوش” (Ear Pulling)، علامتی مطمئن برای وجود عفونت گوش است، در حالی که مطالعات نشان می‌دهد کشیدن گوش در غیاب علایم دیگر، معمولاً ارتباطی با عفونت ندارد. هر ضایعه‌ای از گوش داخلی تا مغز به وجود آید می‌تواند موجب سرگیجه شود، بنابراین بیماریهای گوش داخلی، عصب شنوایی و مغزی موجب سرگیجه می‌شود که شایعترین علل سرگیجه، بیماریهای گوش داخلی است. علایی افزود: از میان بیماری‌ها مغزی، اختلال در ساقه مغز و مخچه موجب سرگیجه می‌شود
التهاب گوش در کودکان
دکتر محسن نراقی؛ متخصص گوش و حلق و بینی؛ عفونت حاد گوش میانی کودکان یا اوتیت میانی حاد، شایعترین بیماری در شیرخواران و کودکان خردسال به جز سرماخوردگی است. در اینجا با انواع عفونت گوش کودک و علل و درمان آن آشنا می‌شوید. بیش از نیمی از شیرخواران در طی نخستین سال زندگی، حداقل یک بار دچار اوتیت میانی حاد می‌شوند. این رقم تا 3 سالگی به حدود 80 درصد می‌رسد.علت بیشتر بیماریهای مزمن گوش میانی عمدتا مبتنی بر اختلال تهویه گوش میانی و التهاب است. این مکانیسم‌ها رابطه متقابل نزدیکی با یکدیگر داشته، اغلب قابل جدا کردن از یکدیگر در هر مورد نیستند. اختلال مزمن تهویه گوش میانی سبب التهاب مخاطی می‌شود که به نوبه خود کارکرد لوله استاش و تهویه گوش میانی را مختل می‌سازد. این چرخه معیوب، جزء اصلی در بیشتر وضعیت‌های التهابی گوش میانی است. کارکردهای لوله استاش شامل تهویه حفره تمپان و سلول‌های هوایی، تعدیل اختلاف فشار بین حفره تمپان و اتمسفر، درناژ فضاهای گوش میانی و ایجاد سدی در برابر عفونت بالارونده می باشد. مسیر لوله استاش در شیرخواران و کودکان خردسال نسبت به بزرگسالان افقی‌تر است. همچنین در این سنین لوله استاش، کوتاه‌تر، پهن‌تر، و دارای غضروف نرم‌تر است. احتمالا این موارد باعث اختلال کارکرد کلی لوله استاش شده، مسوول بالاتر بودن میزان بروز اوتیت میانی در کودکان هستند.
